Geologisch Sprookjesland

Op weg naar Roturua maakten we voor het eerst kennis met het landschap van Nieuw Zeeland. En wat we zagen was mooi, veel weilanden in heuvellandschap. Mooie vergezichten. Met afgewisseld stukken aangelegde bossen met naaldbomen, Pines. Het heeft denk ik ook wel wat weg van Engeland. Het is mooi maar het is allemaal aangelegde natuur. (Net zoals bij ons eigenlijk) Ons navigatiesysteem bracht ons over de B wegen dus we konden genieten van deze kronkelige wegen tussen de groene weiden met grazende schapen en koeien. Meer naar het einde van onze reis veranderde het landschap en ging het over in wat meer ruwere bergen, rotsen en oerbos of jungle. Onderweg hebben we lekkere coffee gedronken, dat kunnen ze in nieuw zeeland wel. Ook hebben we verschillende motels gebeld voor een kamer en na een paar keer nee hadden we eindelijk een kamer voor 2 nachten. 

In de buurt van Rotorua roken we de rotte eierenlucht al. In het begin denk je echt, dat mensen daar in willen wonen maar dat went toch ook weer. En je ziet ook hier en daar stoom omhoog schieten, kleine geisers. Bij het motel aangekomen bleek dat ze geen kamer meer hadden maar konden we een heel huis huren voor dezelfde prijs. We werden er heen geleid en het was echt een leuk, net opgeknapt, modern ingericht huis met een grote tuin. En een grote keuken, dus we konden ook koken. Dat was wel even lekker, na maanden met z'n drieën in een kleine kamer, nu een gewoon huis. Dus hier wilde we nog wel langer blijven. Maar niet te lang anders kunnen we niet alles zien wat we willen. Dus dan maar 1 dag langer. Zo gezegd, zo gedaan! 

De volgende dag zijn we naar een thermisch natuurpark geweest. Wai-o-tapu, thermal wonderland. Onderweg hier naartoe zagen we al wat kleine geisers langs de weg spuiten. Dat is toch wel bijzonder. Ze noemen die snelweg er naar toe ook de vulcanische route. We moesten er om 9:45 uur zijn omdat er een geiser zou spuiten om 10:15 uur. Deze geiser heet the lady knox. 

Lady Knox is namelijk een dode geiser die met wat hulp iedere ochtend om 10.15 uur weer tot leven wordt gebracht. De geiser werd in 1896 ontdekt door gevangen in een werkkamp. Ze waren bezig met de aanplant van een naaldbos en toen ze een bad namen in de bron kwam tot hun grote verbazing de geiser tot uitbarsting. In 1903 heeft Lady Knox, de dochter van de toenmalige Gouverneur-Generaal, de geiser met behulp van zeep tot uitbarsting gebracht en aan haar dankt de geiser zijn naam. Tot 1931 kwam de geiser iedere 24 tot 25 uur op eigen kracht tot uitbarsting, daarna werd de geiser "geholpen". 

Blijkt dat ze de geiser een handje helpen zodat hij op die tijd gaat spuiten, anders weten ze niet wanneer de geiser uitbarst, dat kan 1x in de paar dagen zijn. Ze gooien er een speciaal (biologisch) gemaakte waspoeder/soda voor deze geiser op zodat het een reactie geeft en twintig meter hoog spuit. Dit duurt een paar min. En daarna spuit het nog maar dan wat lager. Wel heel leuk om te zien. 

Om de geiser zijn tribunes gebouwd zodat iedereen goed zicht heeft op de geiser. Een medewerker van het park heet iedereen welkom en vertelt iets over de werking van geisers. Hij vertelt dat er op de wereld maar drie plekken zijn waar je geiser kan zien: in Amerika, op IJsland en hier in Nieuw Zeeland. In zijn handen heeft hij een pak zeeppoeder van 1,5 kilogram. Terwijl hij de zeeppoeder in het gat van de geiser gooit, vertelt hij verder.

Het reservoir onder de geiser bevat ongeveer 27.000 liter water. Het zeeppoeder zorgt ervoor dat de weerstand van het oppervlaktewater wordt verminderd waardoor de hete stoom en het water vrij kunnen komen. De duur van de uitbarsting is afhankelijk van de hoeveelheid water in het reservoir.

Ondertussen is Lady Knox al aardig gaan bubbelen. Zeepsop stroomt over de rand en niemand luistert meer naar het verhaal van de medewerker van het park. Na een paar minuten spuit het hete water plotseling zo'n 20 meter de lucht in. Lady Knox is wakker. Eigenlijk is het een beetje nep, maar tegen de straalblauwe lucht geeft de geiser een schitterend beeld. Als we na 20 minuten vertrekken spuit de geiser nog steeds water, maar de straal is niet meer zo hoog. Als het reservoir helemaal vol is, duurt de uitbarsting ongeveer een uur.

Na de geiser gingen we een wandeling door het park maken. Een wandeling waarbij we door een mooi natuurgebied lopen waar bij bossen en zandgronden elkaar afwisselen en daarin een heleboel vulkanische natuurverschijnselen te zien zijn. Het gebied wordt verwarmd door magma onder de grond, het water kan wel tot 300 graden zijn. Er zijn verschillende kleuren in het gebied te zien, allemaal verschillende mineralen. Letterlijk alle kleuren van de regenboog. Verschillende ingestorte kraters, waar nog wel activiteit is zoals de 'Devils home' en de Rainbowcrator'. De dampen kleuren de wanden bijv. geel/groen. En ook zijn er baden met gekleurd water zoals de 'Artist's Palette' daar koelt het water af en de mineralen die er in zitten laten zich in verschillende kleuren zien. Groen, blauw, oranje en meer. Heel erg bijzonder. Verder zijn er geisers, watervalletjes, meertjes en stroompjes te zien. 1van de hoogtepunten is wel de 'Champagnepool' dat is een bad van 65m in diameter en 62m diep. De oppervlakte van het water is gem. 74 graden celcius en de bubbels komen door koolstofdioxide. Er komt veel stoom van het water af en de kleuren van het water is erg mooi. Deze pool heeft heel mooi blauw water en een goudbruine/rood/oranje rand. 

Maar eigenlijk is alles indrukwekkend. Deze wandeling was 3 km lang en zou 1 uur en een kwartier duren. Wij hebben er wel bijna 4 uur over gedaan. Hilde loopt 2x zo langzaam en ze heeft denk ik 2 km zelf gelopen, we hebben ook veel gestopt voor foto's, een uitzichtpunt wat drinken en ook heel belangrijk stokjes en blaadjes zoeken. Het laatste stuk heeft Alex haar gedragen in de draagtas. Na de wandeling heeft Hilde een lekker ijsje gegeten. 

Daarna zijn we nog naar de kokende modderpoel gaan kijken. Deze modderpoel schijnt de grootste van de wereld te zijn. De modder borrelt en spuwt modder omhoog. De kleine beetjes borrelende modder lijken te springen over de modderpoel. De modder wordt door stoom en gassen ook in grote klodders de lucht ingeblazen. Hier vinden ware ontploffingen plaats. 

Alles bij elkaar is het hele park een vulkanisch sprookjesland. 

Daarna op weg naar de supermarkt en naar huis, lekker koken. 

De dag erna regent het en gaan we inplaats van wandelen in rotorua naar Taurenga. Even de stad in, winkelen. Voor Hilde een fleecevest gekocht omdat het hier ook koud kan zijn en voor ons hardloopschoenen en -kleding omdat we zin hebben om wat sportiever te worden.

'S avonds gaan we naar een voorstelling van de Maori's. Ook dan regent het maar we gaan er vanuit dat het binnen is. 

Een avond bij de authentieke Mitai Maori's. We worden ontvangen in een grote tent waar al gedekte tafels en stoelen staan want we gaan hier ook eten. We kunnen al een drankje kopen en wachten totdat iedereen er is. En het is een grote groep. 

Als iedereen er is worden we welkom geheten door de Mitai family; ze zijn trots dat ze deze spirituele en heilige plek hebben gecreëerd waar ze ons een kijkje kunnen geven in hun cultuur.

We gaan daarna met de hele groep naar buiten en laten ze zien hoe ze het eten vroeger klaarmaakten. 

Een traditioneel gekookte hangi maaltijd wordt uit, een oven, in de grond getild. Daarna een stukje door het bos lopen en stoppen we bij de oever van de Wai-o-whiro rivier. We horen trommels en andere muziekinstrumenten en dan komen de Maori's in een kano (waka) aanvaren en laten de Maori's wat strijdkreten horen met bijpassende bewegingen. Hilde is helemaal onder de indruk en wil ook naar die boot. Maar dat kan niet, we mogen alleen kijken! 

Ze hebben speren vast en maken daar gooibewegingen mee, richting het water. Ze varen een stukje terug, tegen de stroom in en herhalen dit, dan varen ze weer een stukje verder met de stroom mee en stappen dan allemaal uit. En Hilde wilde nog niet dat het klaar was, ze wilde het nog langer zien. En laat dit duidelijk weten.

Wij gaan toch verder het bos in en als we uitleggen dat we zo weer naar hun gaan kijken, accepteert ze dat. We worden naar een ruimte geleid waar een voorstelling wordt gegeven. We zien verschillende Maori's in traditionele klederdracht en met tattoos in het gezicht. Het podium (wel buiten) was een omgebouwd oud Maori dorp met kleine hutjes. 

Ze laten op het podium strijdkreten horen en bewegingen zien. Maken muziek en dansen en Hilde vindt het spannend maar ook mooi en indrukwekkend. Als ze vragen of wij de kreten willen herhalen dan gaat zij ook meeroepen, echt ontroerend leuk. De Maori's vertellen over hun geschiedenis, gewoonten, wapens en de betekenis van de tekens en tattoos. Ze hebben o.a. de poi dance laten zien en dat is een dans waarbij er ook gebruik gemaakt wordt van een bal aan een touwtje (de poi) die ze ronddraaien en als laatste ook de haka, dat is een ceremoniële dans waarbij ze de voorvaderen aanroepen voor kracht bij een strijd. 

Na deze voorstelling gingen we weer terug naar de tent om te eten. Toen iedereen vol gegeten was en koffie of thee had gedronken, gingen we weer het bos in om naar de gloei wormen te gaan kijken. Het regende, dus konden we een regenjas kopen, en we kregen allemaal een zaklantaarn in bruikleen om zo de gloeiwormen goed in het donker te kunnen zien. We kregen les over de bomen en hoe ze de natuur gebruikten. Het was wel bijzonder zo in de regen les te krijgen. Maar na een tijdje begon iedereen wel wat ongeduldig te worden, we werden toch natter dan we wilden en vooral voor Hilde wilden we dat het tot een einde kwam. Bleek dat we op die andere groep aan het wachten waren. Eindelijk konden wij dan ook naar die gloeiwormen in hun natuurlijke omgeving kijken, die geen wormen blijken te zijn maar het ziet er wel speciaal uit. Allemaal kleine groene lichtjes overal in het kristalheldere water van de waterpoel en er omheen. Een sprookjesachtig gezicht, in de nacht. 

Het is inmiddels al erg laat geworden, dus snel naar het huis en naar bed.