Cambodja, de grote onbekende!

Tijdens de daling naar het vliegveld van Siem Reap zagen we hoge, imposante stapel wolken. Gelukkig vlogen we er niet doorheen maar het was een voorproefje van wat we van de lucht boven  Cambodja konden verwachten. Ondanks de wolken was de hemel blauw en met een mooi laag zonnetje in de rug zet de pilot rond 1700 uur de wielen van ons vliegtuig rustig terug op aarde. Na uitgestapt te zijn lopen we richting de aankomsthal waar we ons visum moeten kopen. In Nederland hadden we alvast pasfoto's laten maken voor o.a. Cambodja. We hadden ze meegenomen in onze backpacks en die konden pas na de paspoortcontrole ophalen (niet zo handig) en dus hadden we een probleem (dachten we). Na een visum aanvraagformulier te hebben ingevuld ging Alex als eerst na de meneer van de paspoortcontrole. Deze vroeg naar de pasfoto's waarop Alex moest toegeven dat hij ze in de backpack had zitten. De meneer keek Alex aan en zei "geen foto? Vandaag kost dan de visum voor jou 35 dollar". Normaliter kost de visum 30 dollar, dat wisten we van te voren en we hadden vooraf besproken om bij eventuele lichtte prijsstijgingen die op luchthaven zou plaatsvinden niet moeilijk te doen; de visum hadden we nodig. De $35 werd betaald. Een balie verder is er een collega bezig pasfoto's te maken met een webcam maar ik hoef niet langs. Lies en Hilde hoeven ook niet langs voor de foto en zij betalen minder dan Alex, $32 p.p. Er is blijk van willekeur.... 
Ons aankomst avontuur duurt veel langer dan gepland maar daardoor hoeven we niet lang op onze backpacks te wachtten. Eenzaam draaien onze tassen rondjes op de bagageband. Hilde had nog een schone luier nodig, Lies moest nog naar de WC en Alex begon zich zorgen te maken of de persoon die ons op kwam halen er nog wel zou staan. Zijn zorgen zijn ongegrond want als we door de schuifdeuren lopen staat er een man met een Greenway/Greenlion bordje. 
Greenway is de organisatie waarvoor we vrijwilligerswerk gaan doen en in het dorpje Samraong, wat volgens onze eerste info ruim 3 en half uur rijden met de auto is. Ook denken we dat we van het vliegveld meteen naar Samraong gaan rijden. De man begroet ons en wijst ons de weg naar zijn "auto". Alex zegt dat hij nog wil pinnen en een simkaart wil kopen. De man zegt dat dat ook morgen kan en dat hij ons daarbij zal helpen. In de vooronderstelling dat we direct naar Samraong rijden en met de info over de pin mogelijkheden daar (die zouden er namelijk niet zijn) dringt Alex er toch op aan. De simkaart kopen lukte niet; de kaart kon niet geactiveerd worden en na een tweede mislukte poging geeft Alex het op en loopt naar Lies en Hilde die bij de "auto" staan. De "auto" is niet meer dan een Remork. Een Remork is niet meer dan een scooter met koets er achter en biedt net genoeg ruimte voor onze tassen en onszelf.. Gaan we hiermee helemaal naar Samrong? Dat gaat een eeuwigheid duren! Aarzelend vragen we nogmaals of deze meneer voor greenway werkt en of hij ons naar Samrong gaat brengen. Ja, hij werkt voor greenway maar, gelukkig, gaan we vanavond niet naar Samraong. Dat gaat woensdag pas gebeuren en gelukkig met een echte auto. Deze meneer is de opvang in Siem Reap en hij heet Mr. Keo.
Keo gaat ons de eerste twee dagen rondleiden in Siem Reap. Hij heeft een programma voor de komende twee dagen. Alex vraagt of hij toch nog ergens wil stoppen om te pinnen en water te kopen. We stoppen bij een benzinepomp. De automaat geeft geen geld maar gelukkig kunnen we nog wel water kopen. Vervolgens rijden we door naar Smileys Guesthouse, onze slaapplek voor de komende 3 nachten. Bij aankomst wordt er gevraagd of we een kamer met airco willen. Zo ja dan moeten we extra betalen (een kamer zonder airco/alleen ventilator was al betaald). Omdat het bloedverziekend warm en vochtig is doen we het. De kamer is klein maar vooral anders. Erg basic en oogt een beetje pauper maar dit is Cambodja, een land waar 21% van de bevolking onder de armoede grens leeft (rond moet komen van minder dan $2 per dag) en waar er een grote groep is die hier net boven hangt en dus technisch gezien niet in armoede leeft maar gemiddeld $2 tot $2,30 per dag verdient (volgens de WorldBank). Het zal een andere ervaring zijn voor ons. We zullen onze meetlat moeten verlagen. We gaan omstandigheden zien en meemaken die we in NL niet tegenkomen. Maar we hebben er zin in.
Na uitgepakt te zijn, hebben we nog een maaltijd genuttigd in het guesthouse en zijn daarna gaan slapen. Mr. Keo komt ons morgen om 0900 ophalen.
Om 0800 zitten we aan het ontbijt en daar maken we kennis met Sanne die ook uit NL komt en ook naar Samrong gaat om vrijwilligerswerk te doen. Toevallig, en dat is leuk, ook voor 4 weken. Om 0850 staat Mr. Keo op de stoep samen met een collega, er staan twee remorks voor ons klaar en we maken kennis met Capucine uit Frankrijk en Mareike uit Duitsland. Wij stapten bij Mr. Keo in en Sanne, Capucine en Mareike in de andere. 
De komende twee dagen tuffen we links en rechts door de stad. De zon schijnt volop en de wind die de Remork creëert zorgt voor enige verkoeling. Via geasfalteerde hoofdwegen en stoffige zandweggetjes maken we kennis met de stad. Cambodja kent een roerig verleden met veel geweld en bloedvergieten dat pas eind jaren 90 ten einde kwam. Tussen 1975 en 1978 verloren 1,4 miljoen mensen hun leven door het bewind van de khmer rouge. Het bewind kwam in 1979 ten val maar een 20 jarige oorlog brak uit. Voordat alle ellende uitbrak stond de bevolkingsteller op 27 miljoen. Tegenwoordig telt dit land 13 miljoen mensen. Veel mensen verloren hun leven door het zotte idealisme van een aantal doorgeslagen communisten en de 20 jarige strijd die daarop volgde. Zij werden uit hun huis, klaslokaal, werkplaats, kantoor, etcetera verjaagd om op het land te werken. Iedereen waarvan verwacht werd dat die na kon denken werd vermoord en als die er niet meer waren was er wel een andere reden om iemand te vermoorden. Mensen stierven ook door het gebrek aan eten, gecreëerd door de paranoïde Rode Khmer. Om deze verleden te herdenken heeft elke stad een monument die de gevallenen eert. Zo ook in Siem Reap. Het monument daar heet 'Wat Thmey' In het midden van het terrein staat een vitrine met daarin schedels en botten van mensen die vermoord zijn tijden het bewind van de Khmer Rouge. Op hetzelfde terrein staat ook een buddistiche tempel. We lopen hier rond, kijken en luisteren naar wat Mr. Keo te vertellen heeft. En lezen het treurige verhaal op info. borden.
Het verleden van Cambodja komen we vaak tegen tijdens ons tweedaags verblijf in Siem Reap want we gaan ook naar het ' War Museum Cambodia'  onze gids van het museum is een ervaringsdeskundige en hij was een soldaat die verplicht werd om mee te vechten. Hij vertelde dat hij al 7 keer is overleden. Hij is een been kwijt geraakt door een landmijn, hij heeft er nog kogels in zitten en hij is aangevallen door bijen terwijl hij aan het gidsen was, kreeg hij voor de 7e keer een hartstilstand en is iedere keer terugkomen. De beste meneer liet ook zijn kunstbeen zien en dat is schrikken. Hij liet ons de kogel in zijn andere been zien, akelig. Hij laat ons landmijnen zien en tanks die geraakt zijn door landmijnen. In een van deze tanks ligt een schoen en een stukje bot. Deze zijn van iemand die in de tank zat en hierin is gestorven. Wat we hier zien is wederom een akelig stukje geschiedenis. Tot op heden liggen er nog steeds miljoenen landmijnen in Cambodja en wekelijks sterven er gemiddeld twee mensen doordat ze op een zo'n mijn belanden. Het gebied in het noorden schijnt er vol mee te liggen, langs de grens met Thailand, niet ver van Samraong. 
We bezoeken Artisan Siem Reap, een sociale werkplaats voor lichamelijk gehandicapten, velen gehandicapt als gevolg van de oorlog. Hier schilderen, beeldhouwen zij, en maken beelden van houtsnijwerk en boetseren. Erg mooi allemaal. We gaan ook naar een silkfarm, een zijdeboerderij. Hier zien we hoeveel werk er nodig is om een klein lapje zijdestof te maken. Alles wordt met de hand gemaakt, de weefapparaten zijn van hout. Het heeft veel handwerk nodig. We begrijpen nu wel waarom zijde zo duur is. Superinteressant! De relax momenten deze dagen, die we hebben worden in een hangmat bij een groot waterbassin aan de rand van de stad doorgebracht en als klap op de vuurpijl krijgen we ook een khmermassage, waarbij we gekneed en geslagen werden en er aan ons ledematen werd getrokken. Hilde deed leuk mee met de masseuse en dat vond de masseuse op haar beurt ook erg leuk (Cambodjanen zetten de traditie van Aziaten voort met hun aandacht voor Hilde). Voor de massage kregen we allemaal een geruit pakje aan, een soort van pyjama maar Alex kreeg het gevoel dat het een gevanginspakje was. 
Tijdens onze stadtours hebben we verder kennis gemaakt met de winkels, supermarkt, de avondmarkt en de eet- en drinktentjes. Siem Reap, een kleine grote stad stad met een geweldige relaxte sfeer. Hier gaan we het naar ons zin hebben. 
Dinsdag kwam onze toer ten einde. Mr. Keo bracht ons naar een hotel waar we konden zwemmen en relaxen. Hij vertelde ons hoe we terug moesten lopen naar ons eigen hotel en dat we de volgende dag om 0900 klaar moesten staan voor de taxi die ons naar Samraong zou brengen. Spannend! Op weg naar het onbekende dorpje Samraong.