Kennismaking met Samraong

Om 9 uur staan we te wachten op de taxi. Het avontuur gaat beginnen. En de reis begint meteen avontuurlijk. Er staat namelijk maar een taxi op ons te wachten terwijl er 5 volwassen en 1 kind plus bagage vervoerd moeten worden. Bij het open maken van de achterbak blijkt daarin ook nog een grote LPG tank in te zitten. De chauffeur stelt ons gerust met de mededeling dat er tweede wagen aankomt. Maar als de tweede wagen er is, dan is er meteen een volgend probleem. Deze rijder heeft twee passagiers meegenomen. Sanne, Capucine en Mareike stappen in de eerste taxi; hun bagage past er bij. Onze chauffeur verzoekt de vrouw die op de achterbank zit om naast de man op de passagierstoel voorin te zitten (dus met z'n tweeën op een stoel en dat drie uur lang.....). Achterin bleef het krap omdat ook in deze taxi een grote LPG tank zat waardoor er een backpack niet in paste en deze met ons op de achterbank plaats nam samen met onze handbagage en de buggy. Krapjes en dat 3 uur lang. De oplossing zegt meteen iets over de mentaliteit, die we overigens ook op andere plekken in Azië tegen kwamen. Men denkt hier niet in problemen maar juist in oplossingen. 6 mensen met bagage in een taxi.... Probleem was opgelost: 3 voorin 3 achterin met bagage erbij!

De rit verliep voorspoedig. Het was rechtdoor Siem Reap uit en na een uur rechts afslaan. Het duurde uiteindelijk maar 2 en half uur. De officiële max snelheid is 60 maar de chauffeur reed gemiddeld 90; verklaart waarom het zo snel ging. Toen we Samraong binnen reden zagen we meteen dat het armer was. Sjieke winkels met mooie etalages zijn er niet. Verkopers stallen hun goederen hier en daar voor de winkel uit en dat oogt rommelig. Er ligt veel vuilnis op straat.  De hoofdweg is geasfalteerd en alle andere straten zijn stoffige zandwegen met kuilen. Er zijn weinig auto's maar wel veel scooters vooral het type Dream 125cc van het merk Honda(keke ding). Bijna iedereen rijdt op zo'n ding, soms zitten ze met z'n vieren/vijven er op. Het paard is hier ook vervangen door de scooter.

Als we afslaan en een zandweggetje op rijden zien we de eerste huizen waar mensen in wonen. Het zijn huizen op houten palen. Het ziet er pauper uit. Langs de wegen en naast de huizen liggen stapels verbrand afval. Men heeft hier geen afvalverwerking en het verbranden van afval is de enige manier om het afval weg te werken (het gebeurt ook op het schooltje en bij ons vrijwilligershuis). De lucht ruikt hierdoor naar verbrand afval en vooral verbrand plastic.

Uiteindelijk komen we bij 'The Bluehouse', onze verblijfplaats voor de komende 3 en half week. Het ziet er verzorgd uit. Er staat een afdak in het midden met daar onder een tafel en twee banken. Daaromheen zijn de slaapkamers en de eettafel en keuken. 

We komen net voor lunchtijd aan. Dat betekent dat we de andere vrijwilligers die er al zijn kunnen ontmoeten. Het is een grote groep dat uit 4 Belgen, een Zwitser, een Australiër en een Nederlandse bestaat. Het is een leuke kennismaking en direct daarop maken we kennis met de culinaire hoogstandjes waarmee we onze leven gaan verrijken de komende weken. De basis ingrediënten zijn rijst en ei en deze zullen we veel op ons bord gaan tegen komen in de gevarieerde keuken die het huis rijk is.

Na het eten gaan de vrijwilligers weer naar school toe. Het blijkt dat er per dag twee shifts zijn van 3 uur elk. Van 0800 tot 1100 en van 1400 tot 1700.

Voor ons is er een introductie programma opgesteld waarbij we in de middag een korte taal en cultuur cursus krijgen. Voor Hilde zou dit teveel zijn. De hitte, vochtigheid en vermoeidheid eisen veel van haar en het wordt tijd voor een slaapje. Vooraf is afgesproken dat Alex in de middag op Hilde gaat passen. Hilde kan in de ochtend mee naar school en kan terecht bij de kindergarten; in de middag is er geen kindergarten en Hilde in een gewone klaslokaal zetten met speelgoed is geen goed idee. Hilde wil aandacht en verdient dat maar de kinderen in een klaslokaal ook. Het zal teveel afleiding geven. Alex gaat constructie werk doen maar alleen in de ochtend en Lies gaat 2 shifts draaien voor de klas. 

Dus Alex brengt Hilde naar bed, terwijl Lies en de rest van de nieuwe groep wachten op de begeleider die de cursus geeft. Na lang wachten wordt de conclusie getrokken dat deze niet gaat komen. Rond 1700 komt Mr. Ya, de de baas/projectleider, binnenlopen, stelt zich voor en vraagt hoe de cursus was. Toen hij hoorde dat niemand was komen opdagen nam hij iedereen mee voor een korte rondleiding door het dorpje. Ze zijn over de markt gelopen, waar echt alles te koop is. Kleding, schoolspullen, groenten en fruit en ook vlees. Vlees met allemaal vliegen er op, en waar straathonden tussendoor lopen, niet echt fris. Nadat lies dat gezien heeft, heeft ze besloten hier geen vlees te eten. Dus bij terugkomst gelijk doorgegeven dat ze vegetarisch eet en Hilde ook. Na de markt zijn ze nog door het dorp gelopen en heeft Mr Ya, de tempel en de winkeltjes (waar je een versnapering kon kopen) gewezen. Bij terugkomst was Hilde wakker, de andere vrijwilligers weer terug en kon iedereen aanschuiven voor het eten. Tijdens het eten werd het al donker en werden de lampen aangezet. Daar kwamen zoveel insekten op af, dat hadden we nog niet eerder meegemaakt. Bij de lampen, op de tafels, op ons lijf en ze vielen ook in ons eten. We moesten heel snel eten om zo min mogelijk insekten uit ons eten te hoeven plukken en vlogen ook in onze mond. We werden helemaal kriegel van al die kriebelbeestjes op ons lijf. 'S avonds nog even gepraat, samen iets gedronken en naar bed gegaan. 

Onze kamer is basic met twee stapelbedden, twee kleine ventilatoren, een douche en een wc. Om de bedden hebben ze klamboes geplaatst. Het is erg heet in de kamer. Het wordt een lange, zweterige, nacht. We hebben nergens zoveel gezweet als in dat slaapkamertje.

De volgende ochtend moeten we om 0700 uur aan tafel (elke dag trouwens want om 0800 uur moeten we op school zijn).  Vandaag worden we rondgeleid door Mr. Ear. Er staat een halve tractor met aanhangwagen op ons te wachten, we stappen op en tuffen weg, met een behoorlijk geluid. Het is wel spannend op die wiebelende kar met z'n zevenen. Bij elke bocht hangen we tegen omdat we een beetje bang zijn om te vallen. Het is 8 uur maar het is nu al heet. Via zandweggetjes en langs aftandse huisjes op palen komen we aan op de school. 

Het terrein ziet erg verzorgd uit. Er staan mooie bloemen bij de ingang. De klaslokalen zijn open en hebben een rietendak. Ze hebben er iets netjes van gemaakt. Mooi! We krijgen een rondleiding en maken kennis met Mr. Nareth, het schoolhoofd. Hij verteld ons over het project. Hier komen alleen de arme kinderen waarvan de ouders weinig tot geen inkomen hebben. Ze willen dat deze kinderen de mogelijkheid krijgen om Engels te leren zodat zij betere kansen krijgen in de toekomst op werk. Toerisme groeit sterk in dit land en ze willen deze kinderen de mogelijkheid geven om daarin iets te doen door ze engels les te geven. De kinderen zijn verplicht ook naar de gewone school te gaan voor rekenen en khmer taal. Als ze dat niet doen dan mogen ze ook niet op deze school komen. Dat is een afspraak die de school met de ouders maakt.

Mr. Nareth overlegt met de groep wie voor welke groep komt te staan. Er was niet doorgeven dat Alex constructiewerk kwam doen dus moest dat nog even duidelijk gemaakt worden. Alex zou uiteindelijk met Julius, een van de Belgen, en Cinet volgende week aan de slag gaan. 

Onze toer ging verder. We reden door Samraong. We tufte vrolijk verder in de hitte en gingen via een landweg richting een ander vrijwilligersproject in een nabijgelegen dorp waar Koreanen aanwerkten. Eenmaal aangekomen waren we getuige van Koreaanse enthousiasme. Een groep ging zonnepanelen plaatsen terwijl anderen de kids Koreaanse liedjes en dansjes leerden met nieuwe meegebrachte muziekinstrumenten. Binnen een week zouden de Koreanen helemaal klaar zijn. Nice!

Het was bijna lunchtijd dus tufften we terug naar de Bluehouse. Daar hebben geluncht, gerust en later in de middag toch nog onze cultuurcursus gekregen. Als kers op taart kregen we een kookworkshop, Cambodjaanse curry. Heerlijk! 

Vrijdag was onze laatste introductiedag. Vandaag gingen op bezoek bij de tempel en gingen we een praatje maken met een monnik. Buddhisme is het grootste geloof in Cambodja, 96% van de bevolking is buddhist. Het dicteert voor een groot deel hoe mensen met elkaar omgaan. Een monnik is een van de meest respecteerde mensen. Iedereen buigt naar hem zelfs ouderen. Een kind buigt altijd naar ouderen maar als een kind een monnik is dan is het andersom. Als je een bezoekje aan de monnik brengt dan neem je altijd een offer mee. Iedere man mag een monnik worden en je mag er ook zo weer mee stoppen. We krijgen een rondleiding over het terrein van de tempel. Het ziet er wel wat armoedig uit. De gebouwtjes die er staan moeten wat opgeknapt worden maar waar we toch wel verbaasd over zijn is dat er zoveel rotzooi overal ligt. Dat zou toch wel opgeruimd kunnen worden zou je denken. Heel erg jammer! We zien een monnik die rookt. Wat monniken die rustig aan lijken te doen. En 1 studerende monnik. Er staat ook een schooltje voor kinderen die hier leren en ook monnik worden. Ook dat gebouw is erg armoedig en het staat helemaal leeg op 1 lokaal na, daar zitten wat leerlingmonnikken in de schoolbanken en krijgen les. Ook in de oranje gewaden die de volwassenen aan hebben. Daarna lopen we naar de tempel, deze ziet er mooi uit, deze is pas opgeknapt en dat kan je wel zien aan de mooie tekeningen aan de buiten en binnenkant van het gebouw. We leren van Mr Ear, wat de tekeningen  betekenen en ze vertellen hoe de mensen zich dienen te gedragen in het leven. Dan leren we hoe je moet bidden voor de Boedha. We doen hem allemaal na, zo ook Hilde. En een nieuw ritueel is geboren. Bij elke volgende tempel die we zien wil Hilde naar binnen, doet ze haar schoenen uit haar zelf uit, gaan we op onze knieën zitten, zetten we onze handen tegen elkaar en gaan we 3x buigen voor de Boedha. Na deze les gaan we naar het verblijf waar de hoofdmonnik op ons wacht. Tijdens ons gesprek met de hoofdmonnik verteld hij ons hoe de monikken zich dienen te gedragen en wat er van hun verwacht wordt. Zo ook dat iedereen zich moet onthouden van drank, drugs, sex en ook roken. Alex confronteert de beste monnik hiermee waarop gezegd wordt dat als mensen een slechte gewoonte hebben aangeleerd dan is het moeilijk af te leren dus ook voor een monnik en wordt dit dus getolereerd.  

Bij binnenkomst moesten we buigen, bij het zitten mochten we niet met de onderkant van onze voeten naar hem wijzen en de Lotus houding was ook niet goed, vooral als je een vrouw bent omdat je teveel open zit.

Als afsluiting gaven we hem blikjes drinken als offer en bedanken wij hem voor zijn tijd. We lopen terug naar de Bluehouse en praten een beetje over onze ervaring, we hebben toch wel wat twijfels bij dit geloof of in ieder geval bij de uitvoering er van, maar ja! We pakken onze spullen en gaan met z'n zessen weer richting Siem Reap waar we een leuk, gezellig maar vooral een bijzonder weekend tegemoet gaan.

Via Tim, een vrijwilliger die al heel lang in Cambodja zit, zijn we in contact gekomen met een remork chauffeur voor de volgende dag in Siem Reap. Als we aankomen in Siem Reap komen we Mr. Keo tegen en die zegt dat hij ons morgen gaat rondrijden. We denken dat hij dezelfde  man is die Tim geregeld heeft. 

We checken in, in het backpackershotel, drinken gezellig een drankje en gaan daarna dineren met z'n zessen. Hilde heeft ondertussen in Sanne een maatje gevonden. Bij elk kans die ze krijgt gaat ze naar Sanne, leuk om te zien! 

Na het eten gaan we naar bed. De volgende dag heel vroeg op voor de zonsopgang bij Angkor Wat.