Das Leben Ist Schön!

Vrijdags een rustige dag, lekker zwemmen, nog even wat nieuwe winkeltjes bekeken, heerlijk gelunched en een nieuw guesthouse gezocht en gevonden maar de boot hadden we bijna gemist. We konden via internet geen kaarten meer kopen want de boten zaten vol. Maar Dewa van ons guesthouse in Ubud kon wel een bootreisje voor ons regelen. Voor IRP 600.000 p.p heen en terug was het de helft goedkoper. Maar wel met een maatschappij die op tripadvisor weinig goede recensies kreeg.  Wat moesten we doen? We vonden een bootreis op zee, wat we nog nooit gedaan hebben, al spannend en de veerboten in Indonesië hebben geen goede reputatie maar om met een fastboot mee te gaan waar meer mensen mee gaan dan zitplekken of reddingvesten zijn al helemaal. En we lazen over onvriendelijke mensen en slechte service en een motor die was uitgevallen waardoor men 45 minuten op open water stil lag. We waren eigenlijk best bang. Maar na 2 goede recensies gelezen te hebben, besloten we om toch te gaan en als we op Padang bai (de opstapplaats) gevaarlijke praktijken zouden zien dan zouden we alsnog niet meegaan.

Zaterdag worden we om 7:00 uur 's ochtends opgehaald bij onze guesthouse in Ubud om naar Padang Bai gebracht te worden want om 9:00 uur vertrekt de fastboat naar Gili Trawangan. Nou ja, 7:00 uur wordt half 8 en dat is niet erg want ook de boot vertrekt later waardoor we het toch halen. 

Het ritje naar de haven ging vlot. Om ook een beetje verloren tijd in te halen nam de chauffeur wat meer risico (Na twee weken Bali ben je inmiddels wel wat gewend). Eenmaal aangekomen moesten we het busje uit, werden onze tassen bij de andere tassen gezet, werd er een label van de eindbestemming (Gili Trawangan) aan vast gemaakt en werd Alex richting een café gestuurd om ons in te checken. Eenmaal ingecheckt kreeg Alex 3 Gili Trawangan stickers die we op ons T-shirt moesten plakken. Daarna nog snel even naar de wc. 

Het was tijd, we konden de boot op, we werden verzocht om met onze tassen richting de pier te lopen. En er waren heel veel mensen die ook naar Gili T. wilden. We dachten dat als al deze mensen op de boot mee zouden moeten dat we dan niet zouden meegaan, we dachten dat dat echt niet zou passen, gelukkig kwam er nog een tweede boot aanvaren. De eerste boot was vol en we gingen dus met de tweede boot. Iedereen werd geteld; bij ons moesten ze onze ticket nogmaals bekijken (omdat we met een kind reisden en ze zeker wilde weten of zij een eigen plek kreeg, denk ik). Om op de boot te komen is wat klimwerk vereist. Hierin lieten we zien dat we wederom goed konden samenwerken; Alex ging eerst en nam Hilde van Lies aan waarna Lies zelf aanboord kwam. Toen iedereen zat waren we klaar om te vertrekken. Iedereen moest zitten en niemand mocht op het dak totdat we uit de haven waren vertrokken. Een mannetje gaf een kleine toelichting op de reis zoals stewardessen dat in een vliegtuig doen. De reistijd zou 1 uur en 20 minuten bedragen en de vaar omstandigheden waren goed, een rustige zee . Als laatst excuseerde de man zich vanwege zijn slechte Engels (wat best meeviel) en onder luid applaus ( en met een verlegen lachje op zijn gezicht) verliet hij de cabine.

Al snel kwamen we er achter dat deze rederij een andere was dan waarover we gelezen hadden en waarvan we de flyer hadden gekregen. Dit was Wahana Gili Ocean en de reis was goed. Hilde vond het in begin erg leuk. Ze ging staan op de banken en naar buiten kijken en bij elke spray van een golf dat langs de boot kwam liet ze een luide oh los. Het ging goed met haar totdat we op open water waren, toen kreeg Hilde last van de golfslag en voelde zij zich niet meer zo lekker. Gelukkig viel ze snel in slaap en werd wakker toen we aankwamen.

De aankomst op Gili T was chaotisch. Op het moment dat je van de boot stapt staan mens aan je te trekken. Allemaal willen ze je naar hun hotel of guesthouse meenemen. En ook het feit dat alles bij de haven vol gebouwd is met tentjes en hotels zet je aan het denken....holy cow, waar ben ik beland? En in die kleine straatjes, wat een drukte met toeristen, mensen die wat van je willen en ook meerdere paard en wagens die daar met die drukte rijden. We wilden eerst iets drinken en gingen zitten met al onze spullen, even weg uit de drukte en zo rustig de instructies lezen die Marie, eigenaresse van ons guesthouse, had gestuurd om bij de guesthouse te komen maar het drinken ging niet door. De ober had niet in de gaten dat we iets wilden en na 5 minuten hebben we besloten om toch maar naar het guesthouse te lopen. En lopend kom je door kleine straatjes die er best armoedig uit zien. Maar achter sommige muren staan hele leuke huisjes zo ook die van ons. We werden verwelkomt door Marie, een Duitse en haar man Robert, een Indonesiër. Het guesthouse heet Gili Orchid, is pas 6 weken open en is een plaatje. We hebben onze tassen opgeruimd, een paar fietsen gehuurd en zijn naar het strand gegaan. 

De volgende paar dagen zijn we opgestaan, hebben ontbijt gegeten, onze strandspullen verzameld en naar het strand gegaan. Hier hebben we in de zon gelegen, in het zand gespeeld, gezwommen, geluncht en sapjes gedronken. Na afloop een ijsje, Heerlijk! En 's Avonds gegeten op de nightmarkt, koffie gedronken en gedanst op Bob Marley, Hilde ging lekker los. Gili T. Is een leuk maar wel heel erg druk toeristisch eiland.