Halong Bay

We zijn in 4 uur met de bus van Hanoi naar de haven van Halongbai gereden. De baai van Ha Long, in het noordwesten van het land, omvat bijna 2000 eilandjes en met een heleboel piekerige karstbergen die overal uit het blauwgroene water omhoog steken. Vanwaar een heleboel boten vertrekken voor een boottrip van een dag of voor een paar dagen in deze baai. 
Om 8 uur moesten we bij het reisbureau in het centrum van Hanoi zijn. Bob (de zoon van ons guesthouse) bracht ons om 7:45 naar de taxi. We waren op dat moment al te laat, gelukkig kwam de bus nogmaals terug om ons op te halen. We waren benieuwd hoe Hilde het zou doen in de bus. We hadden de hele achterbank, 4 stoelen, voor ons drieën dus genoeg ruimte. En Hilde vond het in het begin leuk, ze vermaakte zich prima, in het laatste deel van de rit was ze er wel klaar mee maar met een beetje afleiding ging het toch best goed. Toen we bijna bij de haven waren zagen we die mooie rotsformaties al een beetje, echt heel bijzonder.
Eenmaal bij de haven, moesten we nog een klein half uurtje wachten totdat we de boot op mochten. 
Met een traditionele jonkboot - 'junk' in het Engels – gaan we in drie dagen het schilderachtige landschap van Ha Long Bai verkennen. Vanaf dat je gaat varen zie je overal om je heen de karstbergen uit het blauwgroene water steken en overal om je heen varen traditionele zeilschepen die van eiland naar eiland varen. En groene bergtoppen vol tropische planten om je heen, prachtig! 
In het begin ben je nog wel met heel veel boten om je heen maar naarmate je  langer vaart worden dat er steeds minder en kan je meer van de rust genieten. 
We kregen een tweepersoonskajuit met een tweepersoonsbed en een eigen toilet en douche. Dat zag er goed uit. Daarna gingen we met de groep lunchen. Na de lunch gingen we even een dutje doen, vooral Hilde had dat echt nodig. Na een half uurtje kwamen we bij de eerste excursie, een grot. We hadden besloten dat het beter voor Hilde was om op de boot te blijven slapen en dat Liesbeth mee zou gaan naar de grot. 
We vaarden met een kleinere boot naar de grot omdat je niet met die grote boten daar kan aanmeren. 
Het indrukwekkende karstgebergte is wat het landschap van Ha Long Bai zo bijzonder maakt, maar wat zich aan de binnenkant van die bergen bevindt is minstens zo speciaal. Binnenin vind je gigantische ruimtes vol eeuwenoud gesteente, in de meest bizarre vormen en maten. De grotten zijn verlicht met gekleurde lampen, en dat zorgt voor een adembenemend schouwspel. 
De grot bestond uit 3 kamers. Er waren allerlei druipstenen en die hadden allerlei vormen. Dus er was een schildpad, die dan ook weer heilig werd bevonden. Mensen legde er geld bij en aaide de steen over zijn kop, voor geluk denk ik! Op het plafond was een draak te zien, je moest wel een beetje fantasie hebben (net zoals dat je figuren in de wolken kan zien). En er was ook een uitstulpsel dat op een fallus leek. Daarom werd deze grot ook wel de fallus grot genoemd, volgens de gids. Ze hadden op verschillende delen van de grot gekleurd licht gericht wat een leuk effect had. De wandeling door de grot ging eerst een paar honderd meter naar beneden en daarna ging je denk ik 2 keer zo veel weer omhoog naar een uitkijkpunt met een mooi uitzicht. Buiten liep je dan weer een stuk naar beneden naar het water en daar lagen allerlei bootjes met vissers, die vis verkochten en andere verkopers met oa drinken en souvenirs. Verderop de steiger lag onze boot te wachten, die ons weer naar de grote boot zou brengen. Weer terug op de grote boot kon iedereen even wat anders aantrekken en zich klaarmaken voor een kajaktocht door de baai. Alex ging met deze excursie mee en nu bleef Lies bij Hilde op de boot. Wij gingen samen kijken boven op het dek naar de avonturen van papa, voor zolang dat ging want na 10 minuten was papa verdwenen achter de rotsen en lagen wij in een stille hoek tussen de rotsen, te genieten van de mooie en stille omgeving. We hebben wat foto's gemaakt, gespeeld op het dek en mama was een beetje bang om Hilde los te laten lopen, maar dat ging toch wel goed. Papa vond het geweldig om in deze omgeving te kayaken. De natuur was schitterend, er waren aapjes in de bomen aan het springen en via een grot kwam hij buiten in een groot open meer. Waar een enorme rust heerste. Het avontuur duurde ruim een uur inclusief een schitterende zonsondergang waarna het tijd werd om terug te keren. We hebben verder nog heel even kunnen genieten van de omgeving maar op een gegeven moment is het pikdonker en zie je niks meer van de omgeving behalve nog een paar sterren en de maan. We hebben een drankje gedronken, gekletst met de medepassagiers, wat trouwens een leuke groep was en samen gegeten. En daar goed geslapen. We stonden weer vroeg op omdat we om half 9 naar een strandje gingen. Daar aangekomen kon je ook nog een klim maken naar de top van de rots, wat een deel van de groep dan ook een goede ochtendgymnastiek vond maar wij hadden Hilde beloofd om te zwemmen dus gingen wij het frisse maar lekkere water in. Na een half uur gezwommen te hebben nog een groepsfoto en toen met de kleine boot weer terug naar de grote boot en hebben we ontbeten. Nu volgde een boottocht naar Cat Ba, het grootste eiland in Halongbai. Daar gingen we met een deel van de groep en een deel van een andere groep een hiking maken in een nationaal park. Het zou niet erg zwaar zijn, dat was fijn want Hilde ging in de childcarrier op de rug van Alex en zonder hoogteverschil is dat al pittig. We hadden al besproken dat als het te zwaar zou worden dan zouden wij eerder teruggaan. En in het begin leek het inderdaad plat en makkelijk te doen. Maar na een minuut of 10 zijn we pas bij de berg aangekomen en moeten we omhoog. Een pad dat door het bos langzaam omhoog gaat en langzaam steeds een beetje pittiger wordt. Eerst wat trappen afgewisseld met een omhooglopend pad en dan wordt het steeds meer klimmen. Alex vraagt aan mij, hoe het gaat en zegt dat als ik wil stoppen dan kan dat. Ik zeg op mijn beurt dat het pittig is maar dat het nog wel lukt.  
Ook al zit mijn hart in mijn keel en ben ik voor een groot deel buiten adem. Ook zegt Alex dat het wel gaat, al zie je dat hij het zwaar heeft en hij zich net als ik rot zweet. Maar we denken allebei misschien is het nog maar een klein stukje, we willen het eigenlijk wel halen. Het laatste deel naar de top is echt klimmen, je kan niet meer spreken van een pad maar je moet echt kijken waar je je handen en voeten neerzet, het is klimmen.  We worden wel aangemoedigd door de gids, die zwaait ook af en toe met een waaier en wij mogen dan een slokje water nemen wen zo onze hartslag weer tot rust laten komen. De mensen die bezig zijn met de afdaling zeggen uiteindelijk dat het niet lang meer duurt en wachten geduldig tot wij weer een stukje baar boven zijn geklommen. Ze hebben alle respect, zij hebben het ten slotte ook gedaan dus weten wat het is en als ze Alex dan zien met Hilde op zijn rug, dan laten ze merken dat hij alle respect verdient. Maar we hebben het gehaald. We hebben even de tijd genomen om bij het uitkijkpunt bij te komen, wat te drinken en wat foto's te maken. En toen het begon te regenen dus ook nog even schuilen. Maar het stopte niet snel met regenen dus begonnen we toch maar weer aan de afdaling. Wat ook een hele onderneming was, want nu was de weg terug ook nog eens glad. We deden het rustig aan en probeerde ons zoveel mogelijk vast te houden. Er zijn verschillende mensen toch een beetje uitgegleden maar gelukkig niet all the way. It was a little dangerous. Na een lange en spannende tocht beneden aangekomen konden we even een colaatje drinken en Hilde een ijsje. We waren wel heel trots op onszelf en we hadden een heerlijke voldoening. Het was een mooie klim. Toen met de bus op weg naar het hotel. Daar kregen we een lunch. Wij zijn daarna gaan slapen. Anderen gingen nog naar een monkey Forest, wij hebben dat overgeslagen, we waren in Bali ook geweest en hadden nu echt rust nodig. Na het diner zijn we nog even naar de haven gelopen en hebben daar koffie gedronken. Daar zagen we dat het centrum van   Cat Ba erg toeristisch was. De volgende dag na het ontbijt werden we weer naar de jonkboot op Halongbai gebracht. Op de boot hebben we loempia's gemaakt en gegeten en ook nog een lunch. We hadden nog een hele mooie tocht, naar de haven voor de boeg. En gelukkig duurde het nog even voordat we daar waren. Wat ontzettend mooi en wat een rust, het is echt het mooiste plekje van Vietnam. Het leek wel of we de enige waren die daar tussen de karstbergen vaarden. 
De busrit naar Hanoi was niet aangenaam. We zaten ingeblikt in een busje, Hilde had geen eigen plek, ze  zat bij ons op schoot; In de gang van de bus, waren extra stoelen uitgeklapt, het was vol. We hadden nauwelijks ruimte om te bewegen. En Hilde vond het niet leuk maar toch lukte het zonder veel zeuren weer in Hanoi te komen. We kwamen eind van de middag aan. We hebben de spullen gedumpt, wat gegeten bij de Australiër. Dat hadden we Hilde beloofd, kon ze even spelen in de ballenbak. Daarna naar het hotel en pakken voor de volgende trip. Naar Ba Be.