Hiroshima, Mon Amour.

De dag na aankomst zijn we met de bus naar peace memorial park gegaan. Het is een groot park met een statige uitstraling. Aan het begin van het park staat een groot fontein, die Hilde wel mooi vind dus staan we een tijdje te kijken naar het patroon dat het water maakt. Daarna lopen we het park in en in het midden staat een groot monument voor alle slachtoffers van de atoombom ramp met uitleg in verschillende talen. Er liggen verse bloemen bij.

We zien verschillende klassen lopen, kinderen van basisscholen. Het lijkt alsof ze allemaal over deze ramp leren. Iets verderop bij het kindermonument van de ramp, staat een klas, zij hebben slingers gemaakt van gevouwen kraanvogels en die worden opgehangen in een soort vitrinekasten, waar er al heel veel in hangen en ook schilderijen van gevouwen kraanvogels met teksten als peace en love forever. Als ze de slingers hebben opgehangen, doen de kinderen hun pet af en houden ze een minuutje stilte. Als we het park uitlopen, lopen we tegen het enige gebouw aan die nog is blijven staan na de bom. Het is nu een monument, ze hebben het gebouw zo kapot gelaten, de brokstukken liggen er naast. Wel hebben ze een geraamte in het gebouw gezet om alles bij elkaar te kunnen houden. En van een afstand kun je dit gebouw/monument bekijken.

Er staan oude mensen naast het monument en zij vertellen hun verhaal. We hebben naar het verhaal van een vrouw geluisterd. Zij vertelde wat haar moeder heeft meegemaakt tijdens de ramp en ook de jaren erna. Ze vertellen deze verhalen verder in de hoop dat het nooit meer ergens zal gebeuren dat er een atoombomramp plaatsvindt. Wij vinden het goed om hier even bij stil te staan, even te voelen hoe erg dit geweest moet zijn.

Rijdend door stad kom je er snel achter dat Hiroshima geen gezellig stad is. Het is een betonblok stad. Veel betonnen gebouwen. In elke andere stad waar we geweest zijn kom je authentieke gebouwen tegen. Een oude centrum. Hier niet. Dit heeft, denken we, te maken met de Bom. De hele stad was zo goed als weggevaagd op 6 augustus 1945. Het enige wat nog karakter heeft zijn de oude trams die door de stad heen rijden maar die worden langzamerhand vervangen door moderner versies. Wij vinden het jammer dat Hiroshima verder geen mooie stad is geworden maar het lijkt erop dat wij dat vooral belangrijk vinden dat alles er mooi uitziet. Want door heel Japan heen zien wij dat zij het minder belangrijk vinden, hoe de steden eruitzien. Maar even terug te komen op Hiroshima, naast de menselijke tragedie zal er voor altijd de karakter tragedie zijn want de stad heeft zijn karakter (ziel) waarschijnlijk op die beroemde 6 augustus ook verloren.