Ho Chi Minh City

De nacht verliep goed. Hilde had de nacht door geslapen en wij ook. We werden wakker en meteen hebben de temperatuur gemeten; die was goed. Hilde was in goede doen. Actief, praterig; ze was zichtbaar opgeknapt. 
Met z'n drietjes zijn naar de ontbijtzaal gegaan en hebben stokbrood met ei wegewerkt met een bak sterke Vietnamese koffie (Hilde vanzelfsprekend geen koffie). We hadden besloten om de volgende dag (morgen) verder te reizen mits het vandaag goed ging met Hilde. Verder zouden we in de ochtend naar een speeltuin gaan en in de middag een tour door de stad nemen.
Na het ontbijt hebben we onze spullen gepakt en zijn we richting het park gegaan. 
Het duurde ongeveer 10 minuten om bij het park te komen. Onderweg werden we geconfronteerd met de vele ongemakken van deze stad: brommers die op de stoep in grote getallen geparkeerd stonden. Overal hoor je en zie je brommers. Ze stoppen niet bij de stoplichten en oversteken is een avontuurlijke onderneming (als je eenmaal begonnen bent met de oversteek dan stop je niet meer; je moet blijven lopen op een rustig manier en je loopt naast elkaar ipv achter elkaar omdat zo het verkeer zowel voor- als achterlangs kan, dat had Lies goed uitgezocht van te voren). Nee, Ho Chi Minh is geen fijne stad.
Het park lag er mooi bij. Het was groot en er was veel bedrijvigheid. Leerlingen die pauze hadden van hun school zaten in groepjes verspreid en de plantsoendienst was bezig met wat onderhoud. Er was een heel groot speel gedeelte en bij het zien hiervan sprong Hilde uit de kinderwagen. Samen met mama en papa klom ze in de speeltoestellen en op de glijbaan. Het spelletje ging als volgt: met papa omhoog klimmen, zelf glijden en door mama onderaan opgevangen worden. Vandaag was nu al een wereld van verschil met gisteren; Hilde voelde zich goed. Na een uurtje en de zoveelste afdaling van de glijbaan was het tijd om koffie te drinken. Er was een Starbucks ergens en die hebben we gevonden.
De koffie en de broodjes smaakte heerlijk. Na een wc bezoek en afgerekend te hebben hebben we ons gehaast richting het hotel. We liepen uit. Vlak voor 1300 waren we terug in het hotel. 
Om 1300 stond er een gids in de lobby op ons te wachten. De excursie ging via hetzelfde bedrijf dat ons door de Mekong leidde. Samen met ons ging er een moeder en zoon mee. Zij kwamen uit Hanoi.  De gids die ons vandaag begeleidde had andere gevoelens over zuid Vietnam en de oorlog (Bij het uitleggen over het programma sprak hij ook in termen wij hebben gewonnen). Hij had duidelijk anti Amerikaanse gevoelens.
Ons eerste stop was de War Remnants Museum, oftewel "overblijfselen van de oorlog"  museum. Toen we aan kwamen rijden zagen we meteen gevangengenomen oorlogs materiaal zoals tanks, helikopters en vliegtuigen. Best indrukwekkend. We kregen 45 minuten om rond te lopen en er werd aangeraden om op de bovenste etage te beginnen, naar beneden te lopen en te eindigen in de tuin bij het de tanks en vliegtuigen. 
In de eerste zaal hingen er foto's waarop Ho Chi Minh stond en de onafhankelijkheid uitriep. Onder deze foto stond een doorzichtige dood met daarin het onafhankelijkheidsdocument. Vanaf dit punt zagen dmv foto's hoe de oorlog zich ontvouwde. Het begin met de Fransen, het begin van de Amerikaanse inmenging door de Fransen te ondersteunen met wapens en materiaal, het verlies van de oorlog door de Fransen en het tekenen van de onafhankelijkheids verdrag, het installeren van een poppenkast regering door de VS in het zuiden en vervolgens de troepenobouw en de totale oorlog met de VS. Hoewel het een beetje propagandistisch aandoet is het duidelijk en overzichtelijk. Er zijn heel veel fouten gemaakt door de VS en Frankrijk en de arrogantie van deze 2 landen is uiteindelijk terecht afgestraft.
De volgende zaal bestond alleen maar uit foto's van de oorlog zelf. Heel veel foto's waren afkomstig van het tijdschrift "Life". Er hingen een paar gruwelijke en zeer schokkende foto's tussen. Ze laten de gruweldaden van de oorlog duidelijk zien. Uiteindelijk zijn we erg lang in deze zaal blijven hangen waardoor we op het eind weinig tot niets van de rest hebben gezien. Een aantal zalen hebben we moeten overslaan maar de tanks en vliegtuigen buiten hebben we nog even kunnen bekijken. Toen dat was gebeurd waren we net optijd binnen voor de wolkbreuk los barste. Het was ons tweede tropische regenbui maar deze was wel de grootste. Gelukkig waren we dankzij Lies voorbereid; zij had onze, in Japan gekochte, paraplu's meegenomen op excursie. 
Het busje reed voor de deur van het museum, we stapten in en reden weg richting het presidentieel paleis. In Dit groot gebouw zetelde de zuid Vietnamese regering totdat het noorden met tanks de hekken binnen reden (een exemplaar van de type van deze tank staat naast de ingang van het hek; dit is niet de echte want die was naar Hanoi verplaatst). Het regende nog steeds toen we aan kwamen. Met onze paraplu's liepen we naar de ingang. Onze gids ging ons hier rondleiden. Het presidentieel paleis is een groot gebouw met grote kamers. Elk kamer ziet er groots en imposant uit. Er is geen rekening gehouden met budget. Elk kamer had een ander functie ("had" omdat het paleis niet meer gebruikt wordt; de regering zit in Hanoi). Er was een verdieping voor de president en eentje voor de First Lady. Er was een ballroom, twee slaapkamers en twee eetzalen (eentje in westerse stijl; de andere in Aziatische stijl). We werden door geheime gangen geleid naar geheime kamers  van waar het commando werd  uitgevoerd. De kaarten met punaises en aantekeningen van Vietnam hingen er nog. Het was er bloedheet. Boven op het dak stond een helikopter en er waren ook twee rode cirkels geverfd. Die rode cirkels waren markeer punten waar bommen ingeslagen waren. Een piloot van de Zuid Vietnamese luchtmacht had een paar dagen voor het einde van de oorlog zijn lading bewust op het paleis laten vallen( De piloot was eigenlijk een spion van Noord Vietnam). Op een gegeven moment was het klaar. Wij hadden genoeg gezien. Het werd tijd om verder te gaan. 
In de bus werd ons verteld dat we nu naar de Notre dame van HCMC en het oude postkantoor gingen. Hier zouden we bij elkaar 15 minuten blijven (de gebouwen stonden naast elkaar). Beide gebouwen waren door de Fransen gebouwd. De stenen van de Notre dame komen uit Frankrijk en hij oogde kleiner dan de echte die in Parijs staat. Een mooi gebouw waar veel bedelaars zaten. Het postkantoor stond aan de overkant. Een mooi koloniaal gebouw. Tegenwoordig dient het als toeristen markt.
Na een kwartier stond de gids te zwaaien dat we moesten opschieten. Er waren nog twee stops op her programma, een bij een Chinese tempel en de laatste bij de nachtmarkt. Hilde had het tot nu toe goed volgehouden maar begon nu zichtbaar moe te worden. Niet gek na wat ze de afgelopen dagen had meegemaakt. Na enig overleg hadden Lies en ik besloten om na de tempel te vragen of wij bij het hotel afgezet konden worden; de nachtmarkt wilden we overslaan.
De tempel stond midden in een wijkje met huizen, eettentjes en winkels. Het was een rosé gebouw, naast de ingang was er een vijver dat vol met schildpadden was. Voor geluk koopt men een schildpad en laat deze los in de vijver. Heel veel mensen waren dus langsgekomen voor geluk en al die arme beestjes moesten met elkaar het gevecht aan om in die overvolle vijver te kunnen overleven. In de tempel waren mensen bezig offers te plaatsen. Bloemen, fruit en wierook werden vooreen aantal beelden geplaatst. Vervolgens ging men met aan elkaar gesloten handen meerdere keren buigen. 
Hilde was moe en huilerig, de noodzaak om terug naar het hotel werd steeds groter. We vroegen de gids of hij ons kon afzetten en dat we de nachtmarkt wilden overslaan. Na enig overleg met de andere deelnemers stapten we in de auto en werden we bij ons hotel afgezet. Het was een lange dag geweest. Eigenlijk te lang. Hilde is op bed gaan liggen met ipad terwijl wij eten hadden besteld en begonnen waren met het inpakken van onze tassen. Morgen gingen we per trein naar het strand. Naar het dorpje Mui Ne, 4 uur per trein vanaf HCMC. 
Ho