Een Ziekenhuis Bezoek.

Afgelopen nacht hebben we allemaal slecht geslapen. De koorts van Hilde bleef de hele nacht boven de 39 graden. Alex, die bij Hilde in bed sliep, maakte zich erg ongerust omdat haar hartslag hoog was. Om 03:30 hadden we Hilde nog maar een zetpil gegeven. Om vijf uur weer gemeten, haar temperatuur was nog steeds boven de 39. Het werd tijd om naar een dokter te gaan. Direct na de laatste meting hebben contact opgenomen met eurocross assistence, die namens zilveren kruis en onze reisverzekering ons adviseert in het buitenland. We hadden de situatie uitgelegd en zij gaven ons de naam van een EHBO-post door. Toen zijn we de spullen van ons en Hilde gaan verzamelen. Ondertussen was het na zevenen en op het laatste moment besloten we toch nog een keer te meten. Haar temperatuur was gedaald. Dat was een opluchting. Het leek alsof Hilde zich ook beter ging voelen. Ze had gelukkig de hele nacht goed gedronken, soms ook door ons streng aangespoord. Daar waren we blij om. De verzekering had ondertussen het ziekenhuis gemaild om te zeggen dat we onderweg waren. Wat moesten we nu doen? We besloten om nog even te wachten en namen weer contact op met de verzekering. 

Het leek een paar uur goed te gaan tot rond 1300 uur. Lies merkte op dat ze weer warm aan voelde en zelf leek Hilde het moeilijk te hebben. Toen hadden we weer gemeten en haar temperatuur was weer omhoog geschoten, richting de 40 graden. Op dat moment besloten we om definitief een arts op te zoeken.

De receptie van het hotel was al een tijdje op de hoogte van de situatie van Hilde (we zouden eigenlijk op excursie gaan maar door de omstandigheden hadden we ons afgemeld). Zij kwamen met een ziekenhuis naar voren, eentje die op max 10 minuten rijden was van ons hotel. Het andere ziekenhuis dat aangeraden werd door eurocross was op een halfuur rijden. Alex had weer contact met eurocross opgenomen en in overleg werd er besloten om richting het ziekenhuis te gaan dat dichterbij was. Eurocross zou weer een mail sturen naar het ziekenhuis met daarin info over dat we verzekerd waren en waar de rekening naar toe gestuurd kon worden. Bij aankomst was de mail nog niet ontvangen en het leek erop dat de behandeling pas zou beginnen na ontvangst van deze mail. Dit zorgde voor wat spanning. Alex ging weer bellen terwijl Liesbeth met Hilde richting de EHBO ging. Volgens Eurocross was de mail al verstuurd. Er werd gevraagd of Alex het mailadres kon bevestigen. Gelukkig tijdens het bellen kwam er plots een mail binnen. Vanaf dat moment werd alles in gang gezet.

Terwijl Hilde aan het wachten was vroeg de broeder of we haar paracetamol hadden gegeven. Het antwoord was ja. Hij vond de dosering wel te hoog (iets dat door de arts zelf in het midden gelaten werd).  Even later mochten we een kamertje in en kwam er een arts kijken; een Fransman. Hij vroeg of Hilde andere medicatie kreeg naast de paracetamol en dat kreeg ze ook: forlax voor de darmen en malarone tegen de malaria. Plots dook het malariaspook op. Gili T ligt bij Lombok en is officieel malariagebied. Daar hadden we ook de pillen voor geslikt. We waren er al een paar dagen weg maar er is altijd een incubatietijd van een paar dagen. Het kon zomaar zijn dat......

Na dit verhaal besloot de arts dat er bloed geprikt moest worden en als het lukte moest er ook naar de urine en ontlasting gekeken worden. Het bloed prikken ging via een infuus en uit ervaring wisten we dat Hilde dit verre van prettig vond. Twee zusters en Liesbeth gingen naar een andere kamer. Lies en een zuster moesten Hilde vasthouden terwijl de tweede zuster het infuus inbracht. Dit ging met veel huilen gepaard. Echt zielig om te zien en om te horen. Het lukte gelukkig wel en het bloed werd getapt. De zusters leken wat moeite te hebben met een huilend kind viel ons op. Ze werden er erg zenuwachtig van en Hilde moest vooral niet huilen.

De ontlasting verzamelen lukte niet want Hilde had geen behoefte gedaan. Toen was het wachten op de resultaten.

De arts had antibiotica voorgeschreven en de broeder had deze toegediend. De resultaten waren goed. Er waren geen afwijkende waardes gevonden die op malaria konden duiden. De arts ging er van uit dat Hilde waarschijnlijk een bacteriële infectie had opgelopen. Omdat ze geen ontlasting had kon dit niet 100% met zekerheid vastgesteld worden. 

Hilde begon op te knappen; ze at weer een koekje en begon weer te praten en contact te zoeken. Het middeltje dat de arts had voorgeschreven begon te werken. Ze kwam langzaam maar zeker uit het dal. Wat een opluchting! Ze kreeg een antibioticakuur mee en nurofen voor kids (sinaasappel smaak). We kregen geen reisverbod maar moesten wel alert blijven. 

Na een handtekening gezet te hebben zijn we in het donker in een taxi richting het hotel gereden. Al met al zijn we bijna 6 uur in het ziekenhuis geweest.

Savonds hebben  we niks meer gedaan. Alex heeft nog burgerking en verse koffie verkeerd gehaald en toen allemaal naar bed.