De Machtige Mekong

Vandaag was het vroeg opstaan. Het was een excursiedag. We gingen naar de Mekong-Delta. 

De Mekongdelta is een gebied in het zuidwesten van Vietnam waar de rivier Mekong met een net van zijtakken (die met kanalen zijn verbonden) in de Zuid Chinese zee uitmondt. De rivier begint in China en stroomt dan via Laos, Thailand en Cambodja naar Vietnam. Voordat hij uitmondt in de zee heeft de rivier inmiddels 4350 km afgelegd. En er liggen honderden eilanden.

Met de reis van de vorige dag nog in ons lichaam waren we vroeg uit bed gestapt. Gedoucht, aangekleed en ontbeten stonden we om 8 uur klaar in de lobby van ons kleine hotel te wachten op het busje waarmee we richting de Mekong Delta zouden rijden. De gids was er klokslag acht uur. We waren de laatste van een groepje 9 inclusief Hilde. De groep was niet zo gezellig, bij het binnen stappen van het busje hadden de overige reizigers moeite met praten. Goedemorgen kwam er heel moeilijk, de dame die naast Alex zat had moeite om wat ruimte beschikbaar te maken. De gids was erg aardig, hij vertelde graag en maakte soms grapjes die niet altijd leuk waren en soms ook niet verstaanbaar. Maar hij deed wel zijn best om de sfeer gezellig te maken. Later bleek dat veel Vietnamezen monotoon praten en slecht in Engels zijn.

De rit naar onze opstapplaats voor de boot zou ongeveer twee uur duren maar onderweg zouden we een keer stoppen bij de Happy Room (wc) en een keer bij een tempel van een geloof dat voornamelijk in Vietnam voorkomt: Cao Dai. 

Onderweg begon de gids te vertellen over de stad Ho Chi Min City. Voor veel Vietnamezen in het zuiden heet de stad nog steeds Saigon maar Saigon is eigenlijk een wijk geworden van de grote stad HCMC en in het communistisch Vietnam heeft de wijk de naam District 1 gekregen, dus officieel bestaat Saigon eigenlijk niet meer. 

Al snel bleek dat onze gids geen warme gevoelens koesterde jegens het communistisch regime. Hij wilde de Amerikanen terug hebben, Uncle Sam, Mcdonalds, kapitalisme! Dat zou de bevolking, de stad en het land helpen. Het onderwijs en de zorg is niet gratis, wat eigenlijk best schokkend was gezien de strijd die men geleverd had om iedereen een eerlijkere bestaan te geven. Huizen prijzen waren abnormaal hoog, in het centrum zou men $150,000 moeten betalen voor ongeveer 20 vierkante meter. De gids vertelde dat zijn familie verplicht werd om hun land in de stad te verkopen zodat er huizen gebouwd konden worden. Ze kregen er een bedrag voor. De staat verdeelde het land in kavels en verkocht die kavels voor dezelfde prijs maar dan per kavel. Al het extra verdiende geld hiervan verdween in de zakken van de partij bobo's (Die kunnen vervolgens hele dure auto's kopen). Als je een Lexus of een Mercedes zag rijden dan was dat dus iemand die voor de overheid werkte. Het was interessant wat deze man vertelde en dat we dit te horen kregen had vooral te maken met de interesse die wij toonden. De rest van groep leek weinig interesse te hebben en zeker te tonen. De gids begon zijn aandacht steeds meer en meer op ons te richten..

We kwamen aan bij de tempel. Het geloof wat hier bij hoort heet Cao Dai. Het komt vooral in het zuiden van Vietnam voor. Het geloof is een poging om de ideale religie te creëren van de noord en zuid Vietnamese religies, voor de hereniging. Het resultaat is een kleurrijke mengelmoes van Boeddhisme, Islam, Confucianisme, Taoisme, Vietnamees spiritualisme en Christendom. 

Het mengsel van alle geloven ziet men terug in de architectuur van de tempel. Bij de ingang staan twee beelden die islamitisch lijken. Binnenin zijn er tekeningen die uit het buddhisme komen. Ze hebben, zeg maar het beste van alle geloven gebruikt en dat samengebracht tot een nieuw geloof. 

Het tempo lag hoog, erg hoog. De gids sleurde ons mee. Schoenen uit, schoenen aan, kwartier hier dan weer de bus in. Met Hilde erbij duurden het wat langer. Steeds als de gids en de groep zich had verplaats sloten wij weer als laatst aan. Na het bezoek aan de tempel reden we richting een haventje. Hier was het uitstappen. De gids adviseerde om de rugzak waarin we Hilde konden vervoeren als het teveel werd voor haar om die achter te laten. Dat deden we dus ook. Later hebben we daar spijt van gehad want in de zakken van de tas zat regenkleding en muggenspray en even later begon het te regenen. De gids had er een te weinig bij zich, Hilde had officieel geen recht op een jas omdat ze gratis meeging op excursie. Alex is zonder jas verder gegaan.

In de haven was het even wachten. De eerste indruk van de Mekong: Een grote bruine watermassa waar veel bedrijvigheid op was. Van kleine houten bootjes, groot genoeg voor twee mensen, tot grote containerschepen; alles kriskras door elkaar. In de verte kwam ons houten boot aan. Groot genoeg voor onze groep en voorzien van loszittende, plastic gevlochten, tuinstoelen. Er waren geen zwemvesten aanboord en de motor maakte genoeg herrie om de boeren 1 km verderop te laten weten dat we onderweg waren. Wat een avontuur! Daar gingen we dan, de machtige Mekong Rivier op. 

In de delta is het water bruin. Waar het waarschijnlijk aan het begin de rivier schoon en helder is komt al het onderweg opgepikte sediment in de rivier terecht in de delta van Vietnam. Het sediment vormt een kleibodem en de klei wordt gebruikt als landbouwgrond. Het is een vruchtbaar gebied. De delta heeft invloed van de oceaan; er is namelijk eb en vloed.

In ons krakkemikkige bootje gingen we de Mekong op. Dat was best spannend. Halverwege kwamen we in een stevige regenbui terecht dat de spanning verhoogde. De gordijnen/zeilen tegen de regen gingen omlaag en boden ons bescherming tegen de regen. Onderweg werden er regenjasjes uitgedeeld, zoals eerder vermeld een te weinig. Bovendien waren ze van slechte kwaliteit. 

Even later kwamen we aan op een eiland. We waren bij een snoepfabriekje terecht gekomen, hier lieten ze ons zien hoe men snoep maakte. Meteen werden we verleidt tot het kopen van goederen. Dat deden we dus ook. Toen dat gebeurd was stond het volgende item alweer op ons te wachten: een mevrouw die traditionele krokante pannenkoekjes maakte en verkocht. Daarna liepen we een stukje tot we bij een paard en wagen kwamen. Dat is het traditionele vervoermiddel op het eiland (langzaam wordt deze vervangen door de brommer). De groep verspreidde zich over de twee wagentjes. We gingen een eindje rijden. Het voelde een beetje als dierenmishandeling. Zo'n mager paardje die een kar met overgrote Europeanen voort trok. 

Het ritje ging vlot en even later stapte we uit. We waren bij een restaurantje aangekomen waar we een kopje thee en wat vers fruit aangeboden kregen. Onze groep ging er gezellig voor zitten. Het fruit dat we voorgeschoteld kregen was fruit dat veelvuldig verkrijgbaar was in Vietnam: watermeloen, jackfruit, ananas, lychee (de harige variant die op afgesneden harige teelbalzak lijkt) en dragonfruit. Best lekker! Als klap op de vuurpijl kregen we nog een optreden van een muziekensemble. Er werd gezongen over het dagelijkse leven. Tijdens een liedje werd er een mandje op tafel gelegd. Hier kon men een bedrag in leggen. Na afloop waren we de enigen van onze groep die gedoneerd hadden.

Na weer een klein stukje in paard en wagen te hebben gereden kwamen we aan bij een kleine aanlegsteiger. We kregen een tourtje per boot door de smalle kanalen van de Mekong delta. Het bootje was klein, er konden maar 6 man in en we namen achter elkaar plaats, stabiel was het niet. Aan het roer van ons bootje was een oude dame, zij ging ons door het doolhof varen. En dat deed ze alleen met een vaarboom. Het was een mooie ervaring. Heel veel groen! Het was stil, tussen de bomen, riet, bamboe en waterkokosnoten kon je mensen aan werk zien. Wat opviel is dat de vrouwen het meeste werk doen. Deze kanalen waren op natuurlijke wijzen ontstaan en waren ondiep. Grote motorboten kunnen hierdoor hier niet varen. Na een tijdje in deze kanalen gevaren te hebben kwamen we uit op de Mekong. We werden afgezet op een steiger waar onze grote boot aangemeerd had moeten liggen. Dit was niet het geval. Na een telefoontje en 10 minuten kwam de boot er aan. We hebben 10 minuten op de steiger gestaan op de rand van de Mekong; een steiger midden op het water  dat max 3 bij 3 was, met het hele groepje. Dat was even spannend! 

De mevrouw die ons afgezet had leeft van de fooien en je raad het al niemand die iets gaf. De gids betaalde namens ons omdat we geen klein geld hadden (aan het eind hebben we hem terugbetaald).

Na weer 5 minuten varen stapten we weer op een ander bootje, een klein bootje met een lawaaiige motor. We gingen de smallere kanalen opzoeken, maar wel diep genoeg voor de motor. Via meanderende zijriviertjes kwamen we aan bij onze lunchplek. Er was een groot tafel gedekt voor de hele groep. Na drankjes besteld te hebben kwam het eerste gerecht. We gingen zelf loempia's maken. Dat was een leuke ervaring en ze waren vanzelfsprekend heerlijk! Het eten was goed. Het was ook zeker welkom want iedereen had honger. Langzamerhand kwam er ook wat korte gesprekjes op gang.

Na de lunch konden we op het terrein rondlopen. Er hingen hangmatten, er was een klein bassin met krokodillen (vroeger leefden de krokodillen in het wild maar vanwege hun huid werd er op hun gejaagd totdat ze niet meer voorkwamen en er hing  een kooi met slangen (om op te eten). Maar we moesten gaan.... Ons bootje lag op ons te wachten. 

Via dezelfde vaarroute kwamen we weer bij de grote boot op de Mekong. Hilde was intussen inslaap gevallen. Gelukkig konden we ons verplaatsen terwijl ze bleef slapen. Aanboord kregen we een verse kokosnoot. Deze werd geopend en met riet aan ons gegeven. Heerlijk! Fris! Bootdrinks op de Mekong. Hilde bleef slapen zelfs met de herrie van de motor. We hadden nog een bezienswaardigheid op het programma staan maar Alex zou met Hilde achterblijven op de boot. Lies ging in haar eentje (met groep) naar een imker. Na een kwartier kwam ze terug.

De boot bracht ons terug naar het "vasteland". We gaven de kapitein wat geld, stapte uit de boot en naar de bus. Hilde sliep nog steeds! We hadden nog een stop te gaan: een buddhistische tempel. Lies zou wederom alleen gaan want Hilde sliep nog steeds. Na een rondleiding, wat uitleg en een paar foto's was het eindelijk tijd om te gaan. Nog nooit hadden we zoveel gedaan op een dag met een kind. Eigenlijk teveel. Achteraf gezien snapte we waarom het tempo van de gids hoog lag... Er waren teveel items op het programma. Het was intensief maar toch bijzonder. 

De hele weg terug heeft Hilde geslapen. 

Thuis in het hotel kwamen we erachter dat ze ziek was met 39,5 koorts! Meteen een zetpil gegeven en afwachten. In de avond lieten we de receptionist eten voor ons bestellen. Het werd noodlesoep: Pho. Hij had de borden voor ons opgemaakt en Alex had ze beneden opgehaald. Het was heerlijk. Met Hilde ging het nog niet beter. Ze had niks gegeten en de koorts bleef. Voor het slapen gaan nog een zetpil gegeven. Het was afwachten wat er ging gebeuren.