Mui Ne

Om 06:00 stonden we beneden in de lobby van het Townhouse51. Johnny, de receptionist, had voor ons ontbijt klaar gemaakt en deze in zakjes gedaan. Johnny had heel veel geregeld; hij had ons geadviseerd om naar Mui Ne te gaan, hij had de treinkaartjes geregeld, het ontbijt en de taxi naar het station (het personeel in dit hotel is sowieso erg behulpzaam geweest). De taxi stond om vijf over zes klaar en deze werd door Johnny betaald.

Een kleine twintig minuten later stonden we op het station. Waar we heen moesten gaan was niet duidelijk. Alles werd in het Vietnamees aangegeven en niemand sprak goed Engels. Door onze kaartjes te laten zien en via handgebaren kwamen we aan bij de juiste trein. De trein zag er oud uit, zowel van binnen als van buiten. Nadat we onze stoelen hadden gevonden en gesetteld waren, kregen we van het personeel een cakeje en een flesje water. De Vietnamese passagiers kregen er een krant bij. De trein vertrok en voor de komende 4 uur zou de trein ons huisje zijn. 

De trein stopte onderweg twee keer. De reis verliep vlekkeloos en even na 10 uur kwamen we aan in het dorpje ........... Van hier uit was het nog 20 minuten met een taxi naar Mui Ne. Onderweg reden we langs een Fishing port waar mooi turqoise gekleurde boten lagen.

De meeste hotels, guesthouses en resorts liggen net buiten Mui Ne. Je merkt meteen dat je in de buurt bent doordat je resorts begint tegen te komen. Ons guesthouse was kleinschalig en zag er gezellig uit. Ons huisje was ruim met twee grote een persoonsbedden. Bij het guesthouse zat ook een zwembad en een privestrandje. Wat opviel was de geur in de lucht; het stonk er naar vis. 

Eenmaal gesetteld gingen we slapen en toen we laat wakker werden hebben we niks meer gedaan. Alex is nog wel opzoek gegaan naar eten. Snel werd duidelijk dat hier veel Russen zijn en naar toe komen. Bij een aantal restaurants werd hij in het Russisch aangesproken en alle menukaarten die hij inkeek hadden een uitgebreid Russisch gedeelte. Buiten op straat hing ook de geur van vis. 

De volgende dag aan het ontbijt kregen we gezellig gezelschap van een Russische mijnheer die ons wederom in het Russisch aansprak. Wij konden hem niet begrijpen en hij ons niet omdat hij geen Engels sprak. Uiteindelijk nodigde hij zichzelf min of meer uit om bij ons aan tafel te komen zitten. De beste man had waarschijnlijk de hele nacht gedronken. Hij rook behoorlijk naar de alcohol, was praterig en luidruchtig. Hij kon ook niet stilzitten; om de paar minuten stond hij op en liep weg; zijn broodje omelette bleef heel lang onaangetast op zijn bord liggen. Uitendelijk keerde de rust terug toen hij naar zijn kamer ging. 

We hadden door dat Mui Ne geen bijzondere plek was. Er schenen imposante duinen te zijn dus hebben we een sunset jeeptour geboekt via het hotel. We zouden om 15:00opgehaald worden. Dat gaf ons de tijd om een treinreis naar Hoi An te regelen.  

Gelukkig want dat ging moeizaam. Het idee was om zondag de 18de te vertrekken richting Hoi An. Het was een reis van meer dan 13 uur dus een slaapcabine was zeer wenselijk. Helaas waren er voor de zondagochtend reis geen plaatsen beschikbaar. De middag had ze wel maar verspreid over meerdere wagons en de avondtrein zou pas de volgende dag smiddags aankomen. Allemaal geen goede opties. Maandagochtend  vertrekken was de beste oplossing. Twee nadelen: het hotel in Hoi An was al geboekt voor de zondag en moest verzet worden en ten tweede we moesten een dag langer in dit gehucht blijven (voor ons hotel was dit gelukkig geen probleem). Maandag dus vertrekken. Alex had de receptie gevraagd of ze ons hotel in Hoi An wilde informeren. Dit leek gelukt te zijn. 

Na al het geregel werd het tijd voor een duik in het zwembad. Daar werden we verwelkomd door onze Russische vriend and friends. Een fles rum en een fles cola stonden in een hoekje en als we wilde konden we pakken. Het stereotyperende beeld van alcohol drinkende Russen vroeg in de ochtend werd bevestigd. Het aanbod hebben we vriendelijk afgewezen.

Na een uurtje zwemmen zijn we even gaan lunchen en daarna hebben we ons klaar gemaakt voor de tour.

Om 15:00 stond de jeep op ons te wachten. Het was een open en lawaaierig ritje van 45 minuten. Onderweg zijn we gestopt voor een paar kiekjes van vissersbootjes in de baai van Mui Ne en zijn we langs  de rode duinen gereden. Er werden nieuwe wegen aangelegd waardoor wij dachten dat er in de toekomst veel verwacht werd. Het was toch ook wel een mooi ritje. Het landschap was best bijzonder.

Toen we van de weg afreden kwamen we bij een gebouwtje terecht. Hier zaten wat mannetjes te luieren. Onze chauffeur stapte zonder iets te zeggen uit en liep naar het gebouw. Wat ging er nu gebeuren? Het bleek dat jè vanaf dit punt squads of een andere jeep kon (moest?) huren tegen hoge prijzen om door de duinen te rijden. We voelden ons een beetje gepiepeld. Ter plekke besloten we om niet met een squad of jeep te gaan maar te voet. Leek ons ook mooier. De mannen keken ons raar aan toen we dit kenbaar maakte. Het was een mooie wandeling in een prachtig gebied. De stilte werd af en toe onderbroken door een squad die voorbij scheurde. Het hoogste punt was te ver voor ons maar we hebben een heel mooi uitkijkpunt gevonden. Vanuit hier hebben we kunnen genieten van het zicht en heeft Hilde zich vermaakt met tekenen in het zand met een stokje, het zand en de schaduw. Na een uurtje besloten we om terug te gaan. Bij het gebouwtje gaven we aan dat we klaar waren waarop de man die ons hierheen had gereden, vanuit zijn hangmat aangaf dat we nog even moesten gaan zitten. Dit wilden we niet en we gaven aan dat we direct weg wilden gaan. Met tegenzin klom de beste man uit zijn hangmat. 

Op de terugweg viel Hilde in slaap. We dachten dat we klaar waren. Dat bleek niet zo te zijn. We hadden nog een stop bij de rode duinen. Hier konden we met een sleetje de duinen afglijden. Omdat Hilde sliep wilden we dit overslaan en vroegen we de chauffeur om door te rijden. Dit ging wederom met tegenzin. Waarschijnlijk krijgt een chauffeur een beetje geld voor elk toerist die hij brengt en omdat we bij de eerste plek niets gehuurd hadden en bij de tweede plek niet wilde stoppen zou hij dus inkomsten mislopen. Begrijpelijk dat hij niet zo blij was maar wij hadden andere belangen. Een half uur later zaten we weer in ons hotel. 'S avonds heeft Alex pizza besteld.

De volgende ochtend was bijna een exacte herhaling van de dag ervoor. Alex moest iets bij de receptie doen en onze Russische vriend kwam net terug van zijn stapavond. Zwaar vermoeid ging hij op het bankje in de receptie zijn kater weg slapen. Toen we een uurtje later naar het ontbijt gingen werd Alexei wakker en kwam hij er gezellig bij zitten. Dit keer, met google translate, probeerden we een gesprek aan te gaan met elkaar. Lukte niet helemaal, maar hij gaf ons zijn telefoonnummer met de mededeling dat we hem, mochten we ooit in Arghelansk zijn, moesten bellen. Hij zou ons rondleiden. Toen was hij weer weg (in de middag had Alexei hetzelfde ritueel als de dag ervoor: alcohol bij het zwembad om vervolgens in de avond in een bar verder te gaan; dit keer wel met een vrouw aan zijn zijde).

In middag hebben we gezwommen en geluierd. 

Eind van de middag moesten we boodschappen doen voor onze treinreis. Donkere wolken stapelden zich boven Mui Ne. De wind werd sterker. Het ging stormen. Alex wilde voor de storm toch nog boodschappen doen. Hij leende een fiets van het hotel en ging op zoek naar een pinautomaat en een supermarkt. De dichtstbijzijnde pin was 2,5 km ver. Het bliksemde en donderde. Bij de automaat aangekomen begon het heftig te regenen. Hij had een winkeltje gezien onderweg en fietste daar naar toe. Na alles gekocht te hebben heeft hij nog een tijde geschuild. Toen hij dacht dat het rustiger werd is hij weer gaan fietsen. De elektra was uitgevallen, het was donker en er was geen fietsverlichting. De straten waren volgelopen met water. Het was spannend om te fietsen; het overige verkeer had vaak geen verlichting en bijna iedereen reed op het midden van de weg om de plassen te vermijden. Soms lukte dat bij Alex niet en moest hij door diepe plassen fietsen hopend dat er geen rare dingen in dreven of dat er een verraderlijk gat in zat. Gelukkig kwam hij veilig terug. Het hotel personeel moest enigszins lachen bij het zien van een zeiknatte Alex.

Na opgedroogd te zijn gingen we met z'n drieën bij een restaurant eten om vervolgens terug naar de kamer te gaan. We moesten onze spullen inpakken. Onze reis ging de volgende dag verder. Gelukkig!

Mui Ne heeft bijzondere duinen en leuke vissersbootjes die zeker leuk zijn om te zien maar twee nachten verblijven is meer dan genoeg.