De Olifant, de Rots en het Water.

Er zijn van die dagen dat het even niet zo loopt zoals je had gewild en vandaag was zo een dag. En zo kwam het dat Alex met Hilde samen op pad zijn gegaan en dat Liesbeth een rustig dagje thuis heeft gehad lezend aan het zwembad. Alex en Hilde gingen een dagje touren met een chauffeur, die zichzelf de Eat, Pray, Love driver noemt. De beste heer legt uit dat hij toen de chauffeur was, voor de schrijfster Elizbeth Gilbert, van het boek waarvan later een film is gemaakt met in de hoofdrol Julia Roberts. Dat we met deze man mee gingen is puur toeval; een medewerker van het guesthouse had namens voor ons een chauffeur geregeld en deze stond even langs de straat niets te doen.

We hadden aangegeven dat we de olifanten wilden bekijken en daarna een aantal tempels. De eerste stop zou het olifantenpark zijn. Het park zit vast aan een resort. Bij aankomst dien je een kaartje te kopen en er zijn meerdere mogelijkheden. Je kan een kaartje kopen om het park in te gaan en om de olifanten te zien en te aaien of je kan een extreem duur kaartje kopen ($50,- p.p.) en dan mag je een rondje van minimaal een half uur op een olifant maken. We kozen het eerste.

We zijn het park ingelopen, hebben een klein rondje gelopen, wat aapjes bekeken die er zielig bij zaten in hun kooien en zijn toen richting de opstap-plaats voor de olifanten gelopen (een hoge tribune van waar je zo op de olifant kan gaan zitten). Hilde begon ongeduldig te worden en wilde, toen ze er een zag, er zo snel mogelijk naar toe. Ze mocht de olifant aaien, ze mocht erop zitten met een begeleider voor de foto en uiteindelijk mocht ze ook een stukje rijden........maar papa moest er bij want zonder papa was het te eng en dus mocht ik er ook bij zitten. We hebben een klein rondje gelopen. Na afloop wilde ze nog een keer maar dat ging niet. We moesten verder.

Onze volgende stop was Gunung Kawi, een tempel dat in de rotsen is uitgehouwen. Gunung Kawi betekent "de dichtersberg" en stamt uit de 11de eeuw. Men dacht dat het grafmonumenten waren maar dat klopt waarschijnlijk niet. Ze zijn waarschijnlijker gemaakt ter ere van de koninklijke familie van de Udayana-dynastie. De chauffeur reed het parkeerterrein op en waarschuwde me dat ik geen sarong hoefde te kopen, die kon ik lenen bij de ingang. Lopend van het parkeerterrein naar de ingang werd er inderdaad gezegd dat ik een sarong nodig had en dat ik deze bij winkeltjes kon kopen. De tempel ligt beneden bij een riviertje. Je moet dus veel trappen naar beneden lopen en later dus ook weer naar boven maar het is het zeker de moeite waard. Het is prachtig en het is er rustig. Het is zoals een tempel hoort te zijn, een oase vaan rust. Er zijn weinig andere toeristen en dat draagt zeker bij. Hilde vermaakt zich door de vissen te voeren met blaadjes (helaas besteden de visjes hier geen aandacht aan. Er is een watervalletje net achter de tempel waar Ze ook wil kijken. Voordat we weer instappen en verder rijden eten we een broodje bij de entree. Het is een cafeetje met een schitterend uitzicht over de rijstvelden beneden.

De laatste tempel van de dag is Tirta Empul, een Hindoe tempel uit jaar 962. De tempel is bekend vanwege haar heilig water dat gebruikt wordt voor reiningsrituelen. Wat een geluk; bij aankomst zijn festiviteiten aan de gang. Mensen zijn aan het dansen, er is muziek, er wordt in het heilige water gebad. Hilde geniet zichtbaar. Ze begint te dansen op de muziek en wil niet weg. Maar toch is het tijd. Het enige nadeel vind plaats op het einde. Om bij de uitgang te komen moet je door een gigantische tourist-trap. Overal winkels met mensen die hun koopwaar aanbieden.

De chauffeur bracht ons terug via kleine bijzondere weggetjes, door kleine dorpjes en langs de rijstvelden. De zonsondergang was schitterend. Hij zette er ook hele relaxte muziek bij op waardoor je de omgeving nog betoverende ging vinden dan het al is. Een mooie manier om de Tour te eindigen.